خودکشي نوجوانان

قصه ي پر غصه کتاب هاي درسييکي از کارهايي که داعش پس از تصرف شهرها و روستاهاي عراق انجام داد، تاليف کتاب هاي درسي بود! کتاب هايي که انديشه تکفيري را به صورت مستقيم و غير مستقيم به دانش آموزان مي آموختند. گويي حتا داعش هم به اهميت مسئله کتاب هاي درسي پي برده اما ظاهرا سال هاست که وزارت آموزش و پرورش ما به اين اهميت پي نبرده است. کتاب ها سال هاي سال دگرگوني و تغييري در خود نمي بينند و اگر هم اين اتفاق بيفتد مشکلات قديمي همچنان بر طرف نشده اند. در ادامه به برخي از مشکلات محتوايي درس ها اشاره مي کنيم. 1- دشواري نامعقول درس ها سخت هستند. اين نکته را هم دانش آموزان تاييد مي کنند هم معلمان و هم خانواده ها. به عنوان مثال درس رياضي هرگز بدون معلم فهميده نمي شود و در واقع شيوه ي بيان کتاب آنقدر گنگ است که دانش آموز به تنهايي نمي تواند آن را بياموزد.سختي بيش از حد درس ها باعث شده نمرات پايين از دردسرهاي هميشگي دانش آموزان باشند تا جايي که عبدالرسول عمادي رييس مرکز سنجش وزارت آموزش و پرورش اعلام مي کند ميانگين معدل دانش آموزان در امتحانات نهايي يازده است. يعني نمره اي که فقط بيانگر پاس کردن درس و ي خودکشي نوجوانان...

مشق پر مشقت!شايد يکي از تلخ ترين کارهايي که کودک موظف به انجام آن است مشق نوشتن باشد. کاري که در نظر او سخت و بي فايده است و مانع بازي و سرگرمي مي باشد. فرار از مشق نويسي در کودکاني که همواره اين کار را مي کنند منجر به دعواهاي خانواگي مي شود به گونه اي که پدر و مادر هر روز با فرزندشان سر مشق بگو مگو مي کنند. در ادامه به چند نکته مي پردازيم که بايد در ارتباط با چنين کودکاني رعايت شوند:1- ريشه يابي نخستين کاري که بايد در رابطه با کودکاني که از مشق نوشتن فراري هستند انجام شود ريشه يابي است. يعني بررسي کنيم که آيا کودک به خاطر مشکل جسمي يا رواني خاصي از مشق گريزان است يا خير. اين امر به ويژه در سال هاي آغازين دوره ابتدايي اهميت بيشتري دارد چون کودک در آن سن معمولا خودش نمي تواند مشکلاتش را تشخيص دهند. برخي از کودکان داراي مشکل ديداري يا شنيداري هستند و به اين ترتيب درس را ياد نمي گيرند و برخي ديگر به دلايل گوناگوني از جمله بداخلاق بودن معلم احساس بدي نسبت به تکاليف مدرسه دارند. والدين در گام نخست بايد اين مسائل را تشخيص دهند. 2- کمک و همراهيهمراهي کردن کودک هنگام مشق نوشتن امر مهم و کارساز خودکشي نوجوانان...

در حسرت مدرسه جذابشما درحال قدم زدن در يک مدرسه هستيد. زنگ پاياني نواخته مي شود. ناگهان چنان جيغ و فريادهايي مي شنويد که گويي فاجعه اي رخ داده! خوشبختانه اتفاق بدي نيفتاده و صرفا بچه ها مي توانند به خانه بروند. فريادهاي آنها هم از سر شادي بود اما اگر عميق به داستان نگاه کنيم مي بينيم که واقعا فاجعه رخ داده است.چرا دانش آموزان اين قدر از تعطيلي خوشحال مي شوند؟ اگر اجبار خانواده و جامعه نبود کدام دانش آموز حاضر مي شد با پاي خودش به مدرسه برود؟ يکي از معضلات اصلي نظام آموزشي ما جذاب نبودن مدرسه است. دانش آموزان از حضور در مدرسه و از روزهاي درسي هيچ لذتي نمي برند بلکه همواره از آن غمگين يا هراسناک هستند. علت اين وضعيت به موارد گوناگوني برمي گردد که چند نمونه از آنها را در اد امه مي آوريم: 1- کتاب هاي درسي خسته کنندهيک دانش آموز بيش از هر چيزي در خانه و مدرسه با کتاب هاي درسي اش سروکار دارد اما اين کتاب ها نه تنها هيچ جذابيتي براي او ندارند بلکه گاهي به اندازه اي سخت هستند که دانش آموز نمي تواند مطالبشان را ياد بگيرد. با اين وضع بدون شک دانش آموز ميلي براي رفتن به سوي آن کتاب ها نخواهد داشت خودکشي نوجوانان...

حال و روز کودکان پرورشگاهيوضعيت کودکان پرورشگاهي را نمي توان قابل قبول دانست. کودکان بي سرپرست و بد سرپرستي که به بهزيستي منتقل مي شوند بايد در شرايط و محيطي قرار بگيرند که درد خانواده نداشتن برايشان جبران شود اما اوضاع به گونه ي ديگري رقم مي خورد. اين اوضاع هم شامل مدت زماني است که  آن کودکان در پرورشگاه زندگي مي کنند و هم پس از استقلال آن ها را در بر مي گيرد. در ادامه برخي از مشکلات پرورشگاه ها را مي آوريم.1- فضاي کمفضاي پرورشگاه بايد تا حد امکان مانند خانه باشد و حالت پادگاني و اردويي به خود نگيرد. لازمه ي اين امر بزرگ بودن ساختمان پرورشگاه است اما چنين نيست و معمولا در هر  پرورشگاه دو برابر ظرفيت آن، کودک نگه داري مي شود. محدوديت فضا براي کودکاني که به طور طبيعي اهل جنب و جوش هستند طاقت فرساست و امکان بازي و شادي را از آنها مي گيرد. 2- مربيان بي عاطفه بيشتر مربياني که در پرورشگاه ها فعاليت دارند صرفا به وظايف اداري و محيطي خود عمل مي کنند و توجهي به عواطف کودکان ندارند درحالي که بزرگ ترين نياز کودکاني که خانواده ندارند محبت است. کودکي که از مهر پدر و مادر بي بهره است انتظ خودکشي نوجوانان...

 ريشه و چاره استرس کودکان استرس معمولا مشکلي است که گريبانگير بزرگسالان مي شود اما گاهي کودکان هم از اين امر بي نصيب نمي مانند. برخي از کودکان همواره رفتارهايي از خود نشان مي دهند که به وضوح بيانگر مضطرب بودن و استرس داشتنشان است. شب ادراري، بدخوابي، کج خلقي، وابستگي شديد به والدين، ترس از همه چيز و ... برخي از نمونه هاي اين رفتارها هستند. دليل دچار شدن کودکان به استرس نخست متوجه والدين به ويژه مادر است. مادري که خودش مضطرب باشد، استرس را به فرزندش منتقل مي کند. اين امر به شکل هاي گوناگوني رخ مي دهد. به عنوان مثال مادري که همواره کودکش را از چيزهاي مختلف مي ترساند زمينه مضطرب شدنش را فراهم مي کند. هشدار دادن هاي هميشگي براي احتياط هنگام رويارويي با خيابان، آب، ارتفاع، چاله، جوب، تاريکي، موش، سوسک و ... به مرور اين تفکر را در کودک نهادينه مي کند که خيلي از چيزهاي اين دنيا ترسناکند. مثال ديگري که معمولا مادران دچارش هستند اين است که نسبت به هرکار فرزندشان که شايد اندکي خطرناک باشد واکنش شديد نشان مي دهند. رفتن به سوي بخاري، خوردن غذاي داغ، دست زدن به چاقو، آوردن ظروف شيشه خودکشي نوجوانان...

 طلاق؛ پايان رابطه والدين، آغاز مشکلات کودکطلاق براي کودک، تنها يک رخداد بد نيست بلکه نقطه ي آغاز زنجيره اي از اتفاقات ناگوار به شمار مي رود. طلاق، پايان رابطه ي والدين و شروع مشکلات فرزند است. مشکلاتي که معلوم نيست چه زمان و چگونه به پايان مي رسند. در ادامه فقط چند نمونه از آسيب هايي که بچه هاي طلاق دچارش هستند را نام مي بريم:1- سردرگمي کودک هرچه کم سن تر باشد، ابهام بيشتري نسبت به دليل و ماهيت طلاق خواهد داشت. در واقع او فقط شاهد گسست رابطه ي والدينش مي شود و نه معناي رسمي طلاق را متوجه مي شود نه چرايي آن را. اين ابهام او را در سردرگمي عميقي وارد مي کند و همين ناآگاهي مايه ي مضطرب شدنش را فراهم مي کند. 2- دگرگوني هاي ناگهاني با جدا شدن والدين از هم به طور طبيعي محل زندگي شان نيز تغيير مي کند و کودک نيز که ناچار است به دنبال يکي از آنها برود از اين تغييرات بي نصيب نمي ماند. عوض شدن خانه، مدرسه، محله و در پي آن، دوستان و اطرافيان دگرگوني هايي هستند که کودک نمي تواند به آساني و به زودي با آنها کنار بيايد در نتيجه مايه ي ناراحتي او مي شوند. 3- آسيب هاي رواني استرس، افسردگي، کاهش اعت خودکشي نوجوانان...

کودکان کار، بي گناهاني در دست گناهکاران کودکان کار، بي گناهاني در دست گناه کاران و ستمديده هايي در دست ستمکاران هستند. زير سلطه کساني هستند که براي سود پولي حاضرند آنها را قرباني کنند. اين کودکان به اندازه اي رها شده و فراموش شده هستند که حتي آماري از تعدادشان هم وجود ندارد و مسئولان گاهي آمارشان را هفتاد هزار نفر و گاهي هفت ميليون نفر اعلام کرده اند! (به نظر من اين تناقض آماري بايد در گينس ثبت شود.)  البته يکي از دلايل اين تناقض اين است که کودکان کار فقط آنهايي که در خيابان دست فروشي مي کنند نيستند بلکه خيلي از آنها در کارگاه هاي زيرزميني مشغولند و کسي از حالشان خبر ندارد بنابراين تعداد اين کودکان بسيار بيشتراز آن تعدادي است که ما هرروز در خيابان ها مي بينيم.  با توجه با اينکه درصد اندکي از کودکان کار توسط باندهاي سازمان يافته روانه خيابان ها مي شوند و بيشترشان توسط  والدينشان وادار به کار مي گردند، دو نکته را بايد مورد توجه قرار داد: نخست اين که پدران و مادراني که نمي توانند هزينه زندگي يک کودک را تامين کنند بايد به آن درجه از شعور و فرهنگ برسند که بچه د خودکشي نوجوانان...

  بد سرپرستاني که اي کاش بي سرپرست بودند...کودکان بدسرپرست در لايه هاي پنهان جامعه زندگي مي کنند. روزگار سخت خود را در خانواده ها و کارگاه ها مي گذرانند بدون آن که دوربيني از آنها فيلم برداري کند يا قلم موثري درباره شان بنويسد.هر از گاهي در سال هاي مختلف قانون هايي براي حمايت از آنها تصويب شده اما قانون به درد «بخش که قابل مشاهده» جامعه مي خورد. به درد جرم هايي مي خورد که ديده مي شوند نه جرم هاي پنهاني که کسي از آنها خبر ندارد. در واقع براي بهبودي اوضاع بدسرپرستان، قانون و فرهنگ بايد به موازات هم پيش بروند. اما متاسفانه خبري از هيچ کدام نيست. چيزي که بايد اتفاق بيفتد اين است که فرهنگ عمومي معرفي کودکان بدسرپرست به مراجع قضايي بالا برود و از آن سو مراجع قضايي به مدد قانون از اختيارات گسترده اي براي نجات اين کودکان بهره مند باشند اما چيزي که اکنون رخ مي دهد برعکس اين است. يعني مردم با چشم خود کودکاني را مي بينند که در خانواده هايي درگير اعتياد يا کارگاه هاي زيرزميني روزهايشان را سپري مي کنند اما يا نمي دانند که چکار بايد بکنند يا بي تفاوت از کنار مسئله مي گذرند خودکشي نوجوانان...

  خودم خودم هاي کوچولوها« خودم مي خورم»، « خودم مي پوشم»، « خودم مي ريزم». اين « خودم، خودم ها» برخي از مادران را خوشحال مي کند و برخي را ناراحت. کودکان کم سن وسال به محض اينکه راه بيفتند و زبان باز کنند استقلال طلبي شان گل مي کند و ديگر خوششان نمي آيد مادر مهربان کارهايشان را انجام دهد. آب ريختن، لباس پوشيدن، غذا خوردن و بسياري از کارها چيزهايي هستند که کودک دوست دارد آن ها را به تنهايي انجام دهد و اين امر گاهي مادران را کلافه مي کند چون کودک هنوز سرعت عمل چنداني ندارد و افزون بر کند انجام دادن کارها گاهي خراب کاري هم مي کند. مثلا غذا را روي زمين مي ريزد، لباس هايش را برعکس مي پوشد، ليوان را مي شکند و... در چنين موقعيتي اگر مادران به کودکان اجازه ندهند کارهاي شخصي اش را خودش انجام دهد، ناخواسته او را لجباز بار مي آورد چون او هم در برابر مادرش مقاومت مي کند و بر انجام کارها به دست خودش اصرار مي ورزد. همچنين اگر والدين با دعوا، تحقير و استفاده از عباراتي مثل «ديدي بلد نيستي» بخواهند جلوي کودک را بگيرند خودکشي نوجوانان...

کنجکاوي کلافه کننده !سه تا پنج سالگي سن کلافه کننده اي براي والدين است. کودک توانايي سخن گفتن پيدا کرده، ذهنش رشد کرده و همه چيز در دنيا برايش جديد و جذاب است. اين سه عامل دست به دست هم داده و کودک را تبديل به کارخانه توليد پرسش مي کنند. کودکان سه تا پنج ساله عين يک خط توليد سوال مي پرسند و با پرسش هاي پي در پي پدر و مادر را خسته مي کنند. جالب اين جاست که در سال هاي اول، اين پرسش ها معمولا عيني و مربوط به چيزهاي قابل ديدن هستند اما کودک به مرور به سراغ سوالات انتزاعي و مفهومي مي رود مثلا مي پرسد چرا من بايد بچه خوبي باشم؟ چرا اسباب بازي هاي دوستم بيشتر و بهتر هستند؟ و چنين سوالاتي. اين پرسش ها بيانگر ورود کودک به مرحله مهمي از رشد عقلي هستند بنابراين نوع برخورد پدر و مادر در اين موقعيت بسيار تاثيرگذار است. رعايت نکات زير باعث مي شود اين مرحله از رشد به خوبي پيش برود و از آسيب هاي احتمالي جلوگيري شود.بي حوصلگي ممنوع!والدين بايد از پرسشگري کودکشان خوشحال باشند چون اين امر، نشان دهنده سلامت ذهني او است. در واقع اگر برعکس اين قضيه رخ بدهد و کودک هيچ سوالي درباره هيچ چيزي نپرسد، جاي نگراني خودکشي نوجوانان...